1999 Gölcük Depremi

O dönemde, bu kadar büyük bir felaketi nasıl atlatırız, nasıl toparlanırız diye düşünmüştük. Günlerce gözyaşı dökmüş, yüzlerce cenazeye şahit olmuş, her şeyin ne kadar kırılgan olduğunu görmüştük. "Nasıl unutulur?" demiştik… Ama sonra, bir süre sonra, unutuldu.

Sonra, çok daha büyük bir felakete şahit olduk. 11 büyük şehir yerle bir oldu. Günlerce hiçbir şekilde ulaşılamadı. Türkiye, çığlıklarla yasa boğuldu. Herkes seferber olmuştu ama bir soru hep aynıydı: "Bu nasıl unutulur?"… Ama, ne yazık ki, unutuldu.

Ama biz unutmadık.

Bir kadın var, @hediyehuda, hala unutulmaması için çaba sarf eden. Babasını kaybetmesine, sağlık sorunlarının artmasına rağmen, hâlâ çadır ve konteynerlerde yaşayan çocuklar için mücadele ediyor. O, tüm zorluklara rağmen iyiliği ve insanlığı hatırlatan bir örnek. Çünkü iyilik, göreceli bir kavram olabilir; ama yaptığı şey, çok kıymetli.

Tek bir şey sormak istiyorum: Bu fotoğrafa bakarken yüreğiniz sızlamadı mı?

Evimizde çocuklarımıza dünyaları verirken, dünyası başına yıkılmış bir çocuğun yüzündeki utangaç tebessümle karışmış acı karşısında, bir an durup kendimize, "Biz ne yapıyoruz?" demedik mi?

Bir çocuğun, yaşam mücadelesi verirken bir gülümsemesiyle kaybolan masumiyetini kim hesaba katabilir?

Biz, duyarlı olan ve sesimize kulak veren herkesin getirdiği her yardım malzemesini en ihtiyacı olana ulaştırdık. Peki ya siz? Ne yapıyorsunuz?

Unutmayalım ki, bu acılar ve kayıplar sadece birkaç yıl önce yaşandı. Bugün bir adım atmak, bir çocuğa umut olmak çok değerli. Yardım, yalnızca malzeme değil, aynı zamanda insanlık demektir.

#Hatay #Antakya #Deprem #Yardım #Gemlik #Bursa #Unutma #İyilik #Birlik